سیاه‌مشق ۴۳

سیاه‌مشق ۴۳...

چلهٔ عزا به سر آمد، چلهٔ پیاده رفتن شد موقع شکست حصر آمد، نوبت رهایی از تن شد راه خسروی چه شیرین شد، رد شدن ز مرز خواهش‌ها موقع زیارتی دیگر، وقت ترک مام میهن شد اربعین برای بعضی‌ها، سرگذشت کهنهٔ تقویم از برای عاشقان اما، علت اصیلِ بودن شد ای عجب که مانده‌ایم اینجا، در حصار تنگ این دنیا دیگران که پر کشیدند و سهم‌شان شکستن من شد ما سواره‌ها چه می‌فهمیم شوکت پیاده رفتن را تاول قدومتان گویا تیر بر نگاه دشمن شد روی من سیاه چون تاریخ، رویتان سپید چون جون است جز دریغ و حسرتی دیگر، سهم من کمی سرودن شد نیویورک -- صفر ۱۴۳۸ (۲۰۱۶) سیاه‌مشق ۴۳...

این رود که می‌رود آرام تا خواب سرد نیاگارا را          رؤیای مرز جنون و سراب  را واگو کند برای منهتن                       - این خفتهٔ بیدار- و این قطار که می‌رود ناآرام تا اضطراب شهر را حجم شلوغ رنگ‌های آتشی که مانده از او نعش خاکستر آرام کند در خانه‌ای ارزان بر نرمی کاناپه‌ای ارزان تا چشم‌های آن مسافر پر شود از ازدحام رنگی تشویش‌هایی نو از کورسوی چشمه‌های رنگی جادویی تصویر این نوکلاغان سیاه مکتب تزویر و این سپیدبال این سنگین‌دل که می‌کشاند اضطراب‌های جهان را از نقطه‌ای به نقطه‌ای تقسیم سیاه‌مشق ۴۳...